Doorzetten in een traject met hindernissen

Westrom-medewerker Stef Ogier (54) slaagde kortgeleden voor het vrachtwagenrijbewijs. Een opleidingstraject met hindernissen, omdat de lessen twee keer door corona werden stilgelegd en Stef ook nog eens zijn voet brak. Maar het lukte Stef, met steun van zijn leidinggevende, om door te zetten. Nu mag hij eindelijk plaatsnemen achter het stuur van de vrachtwagen en gaat hij naast zijn werk voor de wasserij ook voor het magazijn rijden.

Van beheren naar besturen

Zijn carrière bij Westrom begon 16 jaar geleden. Stef is vanaf het begin gedetacheerd geweest: eerst zeven jaar in een kringloopwinkel, daarna drie jaar als beheerder van een klein theater. “Dat was helemaal mijn ding”, vertelt hij enthousiast. “Van alles klaarzetten voor vergaderingen, buffetten maken, kaartverkoop, achter de bar. Heel divers, de leukste baan die ik ooit heb gehad!” Helaas ging het theater failliet en kon Stef niet blijven. Er volgde weer een detachering, als beheerder van een aantal sporthallen. “Jammer genoeg werd die functie steeds verder uitgekleed. Op enig moment had ik alleen nog schoonmaakwerk. Ik vroeg mijn consulent om me op de hoogte te houden van interne vacatures. Toen de wasserij een chauffeur vroeg, heb ik meteen gereageerd. Dat sprak me wel aan! Ik heb in het verleden tien jaar bij een internationaal transportbedrijf gewerkt. Het was de bedoeling dat ik daar het vrachtwagenrijbewijs zou halen. Na lang nadenken heb ik het toch niet gedaan, internationaal rijden is niets voor mij. Ik ben daar in het magazijn gaan werken en een echte ‘magazijnboer’ geworden. De vacature bij de wasserij gaf me de mogelijkheid om alsnog aan de slag te gaan als chauffeur. Maar ik ben ook altijd nieuwsgierig geweest naar nieuwe dingen.”

Ambitie om meer te willen

Inmiddels maakt Stef al twee en een half jaar heel wat kilometers met de bestelbus; langs hotels, restaurants en scholen. De schone was levert hij af, de vuile was gaat mee naar Westrom. Afdelingschef Toine de Bot is blij met Stef en kan hem eigenlijk niet missen. Toch gaat hij hem vanaf nu delen met het magazijn. “Eén van de vrachtwagenchauffeurs gaat over een paar jaar met pensioen”, vertelt Toine. “Het magazijn zocht alvast een opvolger. Ik kende Stefs ambitie om meer te willen. We hebben samen met de p&o-adviseur doorgesproken of dit haalbaar was en zijn toen het opleidingstraject ingegaan voor het vrachtwagenrijbewijs.”
In mei 2019 stond de eerste theorieles op het programma, in juni 2020 deed Stef het laatste theorie-examen en kon hij met de praktijk starten. “Voor de theorieonderdelen twijfelde ik van te voren heel erg, maar het ging goed. Ik heb er ook heel veel tijd in gestoken. Daarvoor kreeg ik op het werk alle ruimte, maar ik heb ook thuis nog heel wat uren zitten studeren. Ik wil het écht kunnen en ben misschien wat aan de voorzichtige kant.” De maandenlange onderbreking door corona vond Stef moeilijk. “Dan ben je uit het ritme en moet je er weer helemaal inkomen.” Er lag nog een andere hindernis op Stefs pad: vlak voor de eerste praktijkles struikelde hij over poes Ambertje en brak daarbij zijn voet. Gelukkig kon Stef na een paar maanden toch achter het stuur plaatsnemen en leek hij in december 2020 klaar voor het examen. Opnieuw gooide corona roet in het eten; het examen werd uitgesteld. “Dan moet je weer opnieuw beginnen om in het ritme te komen”, verzucht Stef. “Ik moet dingen tien, vijftien, twintig keer doen en dan zit het in het systeem. Ik had best wat tijd nodig voordat ik klaar was om af te rijden.” Maar in juni slaagde Stef en werd hij de trotse bezitter van het vrachtwagenrijbewijs.

Doorbijten en doorgaan

“Soms was het nodig om Stef even wat extra te ondersteunen om door te zetten”, zegt leidinggevende Toine de Bot. “Het was doorbijten en doorgaan. Maar Stef heeft de spirit niet verloren en daardoor heeft hij het ook gehaald. Ik ben trots op hem. We gaan nu een schema maken om de routine die hij heeft opgedaan op de vrachtwagen niet te verliezen. Ik heb Stef nodig voor de wasserij, maar hij gaat ook deels voor het magazijn aan de slag.” Stef heeft zin in die uitdaging. “Ik kan de vrachtwagen nu bedienen, maar ik wil ‘m beheersen. Dat wil ik rustig opbouwen om een veilige deelnemer aan het verkeer te zijn. De werkwijze is ook anders. Alles staat op pallets, je moet weten hoe je een vrachtwagen goed moet laden. Dat inzicht heb ik wel, mede door mijn logistieke achtergrond.”

Begeleiding maakt het verschil

Rustig opbouwen, hulp en steun van je leidinggevende. Bij Westrom vinden we dat heel gewoon. Stef weet dat het ook anders kan. “Voordat ik bij Westrom kwam had ik een baan waarin ik me letterlijk kapot heb gewerkt. Omdat ik er zoveel plezier in had, ging ik maar door. Maar op enig moment was ik opgebrand, compleet leeg. En dat is nooit meer helemaal goed gekomen. Ik had het gevoel dat ik had gefaald en daarom ben ik hulp gaan zoeken bij de GGZ. Toen bleek dat ik ADD heb en een lichte vorm van autisme. Dat verklaart waarom sommige dingen in mijn leven niet goed liepen. Dat was wel verhelderend. De GGZ adviseerde mij om in de sociale werkvoorziening aan de slag te gaan. Dat heb ik gedaan, omdat het beter voor me was. Ik kan heel goed zelfstandig functioneren, maar ik heb af en toe wat begeleiding nodig. Als ik veel plezier heb in mijn werk, wil ik wel eens te hard gaan. Ik weet waar mijn grenzen liggen, maar ik ga er toch nét overheen. Bij Westrom heb ik een leidinggevende die geregeld aan de bel trekt en mij afremt. Ik heb de beste baas van heel Westrom. Dat stukje begeleiding dat ik hier krijg, dat is perfect. Dat is voor mij het verschil met het vrije bedrijf.”